نوای فارس – سجاد مالمیر: کیهان کلهر در تالار وحدت جادوگری کرد تا نوازندگی. بی‌ارادتی‌ست اگر نام این عشق‌بازی عارفانه با کمانچه و تار و تنبک و سنتور را کنسرت بگذاریم. این نغمه‌ها سلوک شاعرانه‌ای بودند که در ملودی‌های موسیقی جان می‌گرفتند و جای جای تالار وحدت را تسخیر می‌کردند.
میعادگاه وحدت، بعد از مدت‌ها نوید وصال علاقمندان موسیقی با کیهان کلهر را می‌داد. ساعتی قبل از آغاز کنسرت؛ ورودی‌های تالار وحدت مملو از علاقمندانی بود که برای حضور در سالن لحظه‌شماری می‌کردند و کم نبودند آنها که بی‌نصیب مانده بودند از خرید بلیت. آنها که به امید یافتن بلیت لابه‌لای مخاطبان را می‌شکافتند و پرس‌وجو می‌کردند.
درهای تالار وحدت باز شد. انبوه جمعیت حاضر در لابی تالار نشان از شبی باشکوه می‌داد. علاقمندانی که با عبورِ عقربه‌های ساعت بر تعدادشان افزوده می‌شد، بدون وقفه به داخل تالار می‌رفتند و سرجای خود می‌نشستند و انتظار می‌کشیدند تا ساعت موعود فرارسد. ساعت 9:25 دقیقه بود که گنجایش سالن پرشد و از حجم نور چراغ‌های روی دیوار کاسته شد و همزمان نوری دیگر، استیجی که برای گروه درنظر گرفته شده بود را روشن و روشن‌تر می‌کرد.
کیهان کلهر و مردان دیگری که قرار بود «پردگیان باغ سکوت» را بنوازند؛ روی سن آمدند و برای مدت زمان زیادی مورد تشویق مخاطبان قرار گرفتند. ابتدا خود کیهان کلهر بود که کمانچه‌اش را در آغوش کشید و کوک کرد و بعد علی بهرامی‌فرد صدای سنتورش را با کلهر هماهنگ کرد. هادی آذرپیرا، تار و نوید افقه هم تمبکش را آماده کردند و لحظاتی بعد در سکوت تماشاگران درست راس ساعت 9:30 دقیقه کنسرت با قطعه "سرمست" به آهنگسازی علی بهرامی‌فرد آغاز شد.
این قطعه بیشتر محل عرض‌اندام سنتور و کمانچه بود جایی که کیهان کلهر و علی بهرامی‌فرد برای لحظاتی چشم‌ها را به دست‌هاشان خیره و گوش‌ها را به سمت موسیقی برخواسته از سازشان تیز کرده بودند.
در ادامه قطعه "پریشان" ساخته هادی آذرپیرا اجرا شد که با تکنوازی خود او نیز همراه بود و سپس از دل همان قطعه؛ کیهان کلهر به کمانچه‌نوازی پرداخت و چهارمضراب ساخته این هنرمند به اجرا درآمد.
پس از این قطعه با همنوازی کمانچه و تار دستگاه شور نواخته شد و قطعه‌ای به اجرا درآمد که نام آن در بروشور نیامده بود اما با تکنیک‌های منحصربفرد کیهان کلهر در کمانچه‌نوازی همراه بود. او آرشه کمانچه را به کناری نهاده بود و با ضرباتی که بر بدنه کمانچه و با زخمه‌هایی که بر تارهای سازش وارد می‌کرد فضای به شدت خلسه‌واری را برای لحظاتی در تالار وحدت طنین‌افکن کرد و حاضران را به وجد آورد.
هنوز تب و تاب این شور و حال فروکش نکرده بود که قطعه‌ای باکلام با عنوان "عیبت مه گین" با کلام جهانبخش پازوکی و صدای کیهان کلهر اجرا شد که پایان قطعه با ریتم‌های تنبک به هنرمندی نوید افقه همراه بود که همگان را برای لحظاتی مبهوت خود کرد و با پایان یافتن این قطعه سالن به احترام افقه و هنرنمایی کلهر بپاخواستند و برای لحظاتی طولانی آن دو را تشویق کردند.
با نواختن ملودی‌های کرمانجی و مقدمه، قطعه آخر کنسرت به عنوان "طرقه"(نام پرنده‌ای افسانه‌ای) از ساخته‌های مشهور کیهان کلهر اجرا شد که با حافظه شنیداری مخاطبان آشناتر بود. این قطعه سال‌ها پیش با اجرای سه تار در آلبوم "َشب، سکوت، کویر" با صدای محمدرضا شجریان منتشر شده بود و اجرای آن با این ترکیب سازبندی برای مخاطبان تازگی داشت.
این پایان شبی بود که انگار کسی دوست نداشت عقربه‌ها در آن عبور کند. همه سرمست از ملودی‌هایی که بر جانشان نقش بسته بود به احترام گروه بپاخواستند و دقایق بسیاری را به تشویق آنها پرداختند. گروه بعد از ادای احترام از صحنه خارج شد اما تشویق‌ها تا دقایقی بعد از خروج گروه همچنان ادامه داشت. پس از تشویق بی‌امان مخاطبان، گروه دوباره روی صحنه حاضر شد و قطعه‌ای را بر پایه ملودی معروف "آیریلیق" اجرا کرد و شب خاطره‌انگیزی را برای مخاطبان به یادگار گذاشت.
عکس های پدرام نظری از این کنسرت را در ادامه ببینید:
برای دیدن سایز اصلی روی عکس ها کلیک کنید