نوای فارس - صابر جعفری: سال های زیادی ست هر چه بیشتر در مورد عدم قانون کپی رایت در ایران صحبت می شود، به نتیجه کمتری می رسیم. این بحث درباره سریال های پخش خانگی ، کتاب های الکترونیک و تمامی مواردی که می تواند برای اندیشمند و هنرمند ایرانی و غیر ایرانی حداقل در داخل درآمد داشته باشد نیز تعمیم داده می شود .
اما هیچ گاه هیچ راه حل عملی برای این جریان ارایه و کاربردی نشده است تا جایی که پیشرفت اینترنت و تکنولوژی و دسترسی هر چه راحت تر به محصولات فرهنگی و هنری گریبانگیر قدرتمند ترین کشورها در این زمینه نیز شده و همواره به دنبال راه حلی برای این موضوع بوده اند و خواهند بود .
ما در دوره ای زندگی می کنیم که دورانی بسیار سریع از نظر تکنولوژی و پیشرفت است . روزگاری در زمینه موسیقی از صفحه گرامافون تا نوار کاست و سپس تبدیل آن به سی دی، سال های زیادی طول می کشید تا تکنولوژی بعدی و فرهنگ سازی آن در بین مردم، مستحکم شود . اما اکنون که دیگر در کمتر خانه ای دستگاه پخش سی دی و دی وی دی موجود است و حتی دوره فلش مموری نیز به سرعت در حال طی شدن است و همه در موبایل های خود و با سیستم بلوتوث و وای فای به بهترین نحو موزیک دلخواه خود را گوش می دهند ، دیری نخواهد پایید که بدون کلیک و جستجو و پرداخت کمترین هزینه و فقط با نام بردن یا تفکر به خواننده یا هنرمند محبوب خود، آخرین اثر او در هندزفری نامرئی کار گذاشته شده در گوش ما یا صفحه مقابل مان که می تواند مانیتور هوشمند دیوار خانه مان یا آینه آرایش مان یا سقف اتاق خوابمان ظاهر شود موسیقی دلخواه خود را با بهترین کیفیت و سریع ترین راه ممکن بشنویم .
یا حتی با پیشرفت پرینترهای سه بعدی ارکستر و خواننده دلخواه مان در خانه برای مان می نوازد یا می خواند .
این ها همه رویاهای دور از دسترسی است که به زودی شاهدش خواهیم بود اما سوال اینجاست که در این صورت درآمد هنرمند ایرانی چگونه تامین خواهد شد و همچنان از زمان فردوسی و حافظ تا هوشنگ ظریف و ... باید دغدغه این را داشته باشیم که تحصیل و صرف وقت در هنر چه سودی برای زندگی دنیوی و اخروی ما خواهد داشت؟!
و ما اندر خم این کوچه خواهیم ماند که آیا مجوز موسیقی که با هزینه هنگفت و نوازنده و خواننده گران و مدعی و با اخلاق های متعدد آهنگسازی و تنظیم و ضبط و میکس کرده ایم را به صورت شخصی از دفتر موسیقی وزارت ارشاد مجوزش را بگیریم یا هزینه ای بسیار بی دلیل به شرکت های تهیه و تولید آثار صوتی که تنها حکم دلال موسیقی را دارند واگذار کنیم . حال مجوز را دریافت کردیم . پخش خوب و استقبال مخاطب و دانلود نکردن آلبوم توسط مردم از یک طرف و آیا این آلبوم باعث فروش بلیط کنسرت های ما خواهد شد یا نه دغدغه بعدی مان خواهد بود . که تا به خودمان بیاییم یا آنقدر از زمان دوندگی و مجوز نگرفتن و پیدا نکردن اسپانسر گذشته که دیگر اشتیاق انتشار آثار موسیقایی از بین می رود و یا فردای انتشار آلبوم و عدم قانون کپی رایت توسط همگان اعم از فرهنگی و غیرفرهنگی موسیقی ما دانلود خواهد شد و با دلسردی از ادامه کار منصرف خواهیم شد .
آیا این است سرنوشت همه هنرمندانی که خود را به خاطر کسب درآمد و شهرت آلوده موسیقی غیرجدی ننموده اند و همواره منزوی و بی سروصدا گذر عمر می کنند؟!
آیا وقت آن نرسیده که در زمینه موسیقی ، کتاب ، فیلم و سریال و دیگر محصولات فرهنگی و هنری با زمان پیش برویم و به دنبال راه های قاطع و درآمدزا برای پخش آثار هنرمندان باشیم و دست دلالان فرهنگی سودجو را به عنوان واسطه بی دلیل بین مخاطب و هنرمند قطع کنیم ؟!
راه حل های بسیار آسانی برای این مهم وجود دارد که به یک اتحاد جمعی نیاز است . برای مثال با فرهنگ سازی و اطلاع رسانی در قالب ویدئو و فیلم های کوتاه و پخش آن در رسانه های عمومی ، مترو ، بیلبورد های شهری و شبکه های اجتماعی پرمخاطب و سایت های مرتبط به جای فروش محصول، هنرمند به صورت مستقیم و در سایت شخصی خود اثر خود را برای دانلود رایگان که مجوزش را مستقیما از وزارت ارشاد دریافت کرده ، جهت دانلود برای عموم در دسترس قرار می دهد و با دریافت شماره حساب معتبر تجاری از بانک دلخواه از حامیان خود در ذیل اثر در خواست می نماید که هر مخاطبی که از اثر استفاده کرده و لذت برده و برای او کاربرد داشته است – در صورت رضایت – مبلغ اثر هنری را به حساب وی واریز نمایند .
این کار چند حسن و مزیت دارد : اول اینکه هر هنرمندی که از اثر هنری خود اطمینان فروش دارد شهامت ارایه هنر خود را به صورت سهل الوصول در دسترس علاقمندان قرار می دهد . در این صورت کاری با درآمد زایی مواجه خواهد شد که مخاطب واقعی و طالب اثر که حاضر به خرید اثر است مانند پس از شنیدن یا دیدن یا خواندن اثر هنری مایل به پرداخت مبلغ مستقیم به هنرمند خواهد شد. از طرفی بسیاری از هنرمندان به دنبال نفع مادی از خلق یا اجرای یک اثر هنری نیستند و تنها می خواهند که مخاطب خاص خود را بیایند مانند اجراهای تکنوازی یا ساخت فیلم های کوتاه و بلند تک نفره که شمار آن هر روز بیشتر می شود. اما با هزینه های گرفتن مجوز ، پخش و تکثیر و تبلیغات هنرمندانی که می دانند اثرشان با فروش خوبی مواجه نخواهد شد از ارایه اثر خود منصرف می شوند مگر دارای تمول مالی کافی باشند . همچنین مانند سایر کشورهای جهان آمار دقیق از تعداد دانلود یک اثر هنری و درآمد سالیانه یک هنرمند جهت پرداخت مالیات نیز مشخص خواهد شد و رقابت جهت پرفروش ترین آثار هنری به طور مشخص انجام خواهد شد.
در این صورت حتی با ارسال به واسطه افرادی که از یک اثر هنری لذت برده اند برای مخاطبان دیگر و اطلاع عموم جامعه که در صورت لذت از یک اثر می بایست مبلغ ناچیزی برای حمایت هنرمند پرداخت کرد ، نه تنها هنرمند از کپی شدن غیرقانونی اثر خود ترس نخواهد داشت، بلکه مخاطبان را تشویق به کپی هر چه بیشتر اثر خود می کند .
با تمام این احوال سال ها طول خواهد کشید که بشر به دیدن فیلم در سینما یا حضور در یک کنسرت.احساس بی نیازی کند. به همین دلیل حتی اگر مخاطب هیچ مبلغی برای اثر دانلود شده پرداخت نکند در صورت دیدن یک نمایش خوب در قالب ویدئویی ( که هیچ وقت لذت اجرای زنده آن را ندارد ) ، شنیدن و دیدن یک کنسرت و فیلم خوب برای دیدن اثر او در قالب اجرای زنده ، بلیط فیلم یا کنسرت و نمایش آن اثر با استقبال بیشتری روبرو خواهد شد و باز هم به صورت غیر مستقیم و مستقیم از روش های امروزی و صرف هزینه های کمتر تبلیغاتی به در آمد دلخواه خواهد رسید.
از دیگر موارد مثبت انجام این کار حفظ محیط زیست و چاپ و تکثیر نشدن موسیقی ، کتاب ، شعر ، فیلم و سریال و حتی روزنامه و مجله در قالب امروزی با تیراژهای بالا و فروش نرفتن و شاهد انبار شدن نزد کمپانی پخش یا منزل هنرمند و ضرر و زیان ناشی از این مورد نخواهیم بود هر کس نیز مایل به خواندن اثر به صورت سنتی خواهد بود به صورت شخصی و با هزینه خود اثر را پرینت کرده و مطالعه می کند.
با توجه به پیشرفت دستگاه های کتابخوانی الکترونیک و دیدن فیلم و سریال و موزیک ویدئو و شنیدن موسیقی بر روی تبلت ها و موبایل های خود به زودی شاهد مصرف بی رویه و اسراف کمتری از کاغذ و انواع سخت افزارهای پخش مانند سی دی و فلش مموری در جامعه خواهیم بود.
همچنین با این روش مسوولین نهاد فرهنگی مانند وزارت ارشاد نیز در جهت مجوز گرفتن مستقیم هنرمند بدون واسطه موسسات فرهنگی و هنری از طریق اینترنت به راحتی می توانند از جمع کثیری از کارکنان اداری کاسته و بودجه های مربوطه و باقیمانده را صرف تجهیز و ساخت سالن های اجرایی ، پژوهش و آموزش ، فرهنگ سازی انبوه و حمایت مادی و معنوی از آثار فاخر در راستای پیشرفت فرهنگی جامعه انجام دهند.
به این گونه که هنرمند اثر خود را در هر قالبی بدون صرف وقت و هزینه در ترافیک و در جهت کمتر کردن آلودگی هوا به صورت اینترنتی به وزارت ارشاد ، صداوسیما ، حوزه هنری و سازمان فرهنگی هنری شهرداری شهر خود می فرستد و کارشناسان مربوطه در منزل و از طریق اینترنت اثر را کارشناسی کرده و امتیاز خود و یا دلایل رد.صلاحیت اثر.جهت انتشار را اعلام می کنند و نهاد مربوطه باز هم به صورت اینترنتی پاسخ صدور مجوز ویا عدم صدور مجوز برای یک اثر هنری را اعلام کرده و اجازه آپلود اثر روی سایت شخصی هنرمند را صادر می کند.
این گونه است که هنرمند در جهت ارایه اثر بهتر و تامین هزینه های زندگی و نداشتن دغدغه مالی و نبود واسطه جهت پخش اثر خود و بازتاب اثر خود از طریق مخاطبان واقعی، انگیزه و انرژی مطالعه بیشتر و خلق اثر هنری بعدی را پیدا خواهد کرد و ارتباط مناسب ، سالم و مستقیمی بین مخاطب و هنرمند ایجاد خواهد شد.