نوای فارس- مهرنوش قضاوتی: آثار هنری از گذشته تا کنون ارزشمند بوده اند و مورد توجه جوامع دوارن مختلف قرار می گرفتند. انسان ها با آثار هنری تفکرات و احساسات شان را بیان می کردند، پیام شان را به جامعه می رساندند و از آن ها به عنوان یک وسیله ارتباطی استفاده می کردند. بسیاری از این آثار تا مدت های طولانی برحسب ویژگی های محبوب خاص شان در یاد ها باقی می ماندند. جوامع هنر را دنبال می کردند و هر روز منتظر اضافه شدن مخلوقی بدیع به مجموعه ویژه کار یک هنرمند بودند. هنرمندان هر عرصه هم برای داشتن سبک ویژه و منحصر به فرد مورد تشویق قرار می گرفتند و استعداد های ناب خود را شکوفا کرده و به عرصه ظهور می رساندند. در این میان آن چه یک اثر هنری را برجسته می کرد و موجب جذب نگاه های جوامع می شد بیش از هر چیز اندیشه منحصر به فرد هنرمند بود. اگر چه ذوق خاص هر هنرمند در پشت اثر پنهان می شود اما هیچ گاه نادیده گرفته نشده است.
امروز در کنار پیشرفت حوزه های مختلف، هنر نیز پیشرفت کرده و هنرمندان زیادی در شاخه های مختلف آن فعالیت می کنند. موسیقی هم به عنوان یک عرصه هنری از استعداد ها و تفکرات بدیع هنرمندان بهره می برد. یک قطعه موسیقیایی حاصل ذوق و تلاش ترانه سرایی است که داستانی جدید را تصویر می کند، آهنگسازی که با کنار هم قرار دادن نت ها ترانه را هدایت می کند و خواننده ای که در نهایت به این مجموعه هنری وجود می بخشد و دنیای ساخته شده را معرفی می کند.
مخاطبان هنر هم مثل همیشه محصولات این عرصه را دنبال می کنند و هر بار منتظر رویارویی با دنیای ویژه و منحصری هستند. هنرمندان این بخش مانند دیگر هنرمندان از آثار بزرگان گذشته خود الگو برداری می کنند تا اثری متعالی تولید کنند. به طور قطع این عمل، عملی قابل تحسین بوده و هست. اما امروز هنر تعریف دیگری پیدا کرده است. چندی است که دیگر هنر ها منحصر به فرد نیستند و به طرز عجیبی به یکدیگر شباهت پیدا کرده اند، تا جایی که دیگر نمی توان اثر تولید شده را اثر جدیدی دانست.
این مساله در موسیقی با ملودی های تکراری و به اصطلاح کاور شده آغاز شد. به قدری ملودی های مشابه شنیده شد که به شنیدن شان عادت کردیم و اصلا دیگر برای مان عجیب نمی آید که این ملودی را در فلان قطعه هم شنیده ایم! برخی آهنگسازان هم در این روند کم لطفی کردند و هنر های منحصر به فردشان را برای خود نگه داشتند و ترجیح دادند آن ها ارائه نکنند، در عوض از ذوق دیگران که رای تایید گرفته است استفاده کنند.
تعدادی از قطعات موسیقی تا حدی یکسان سازی شده اند که حتی می توانید یک قطعه را پیش از انتشارش بشنوید! می توانید پس از شنیدن یک قطعه فکر کنید آن را قبلا شنیده اید. درست است، اشتباه نکرده اید. شما پیش از این، آن را شنیده اید. به گوش های تان اعتماد کنید!
خوش بین بودیم و فکر می کردیم کار همین جا به پایان می رسد. اما امروز این بیماری واگیردار که درمان نشده، دامان ترانه را هم گرفته است. ما در ترانه ها کلمات و فضا های تکراری می شنیدیم و گاهی حتی فکر می کردیم چند ترانه حاصل قلم یک ترانه سرا است و البته که این طور نبود. فکر نمی کردیم روزی ترانه ها هم به راحتی کپی شوند!
به گوش ها و حافظه تان اعتماد کنید! امروز می توانید قطعه ای با یک ترانه بشنوید و چند ماه بعد قطعه دیگری را با ترانه ای که تنها چند قسمت از آن تغییر کرده از ترانه سرای دیگری بشنوید. برخی ترانه سرایان هم مانند برخی آهنگسازان کم لطفی می کنند و کلمات و ایده های شان را برای خود نگه می دارند. ترجیح آن ها هم استفاده از ذوق و قریحه همکاران شان است. انتظار نمی رفت که برخی ترانه سرایان هم به کپی- پیست روی بیاورند و با تغییر تنها چند کلمه، اسم خودشان را زیر ترانه مهر کنند. زیر ترانه ای که قلم آن کوچکترین شباهت با ترانه های قبلی شان ندارد!
هنر تا زمانی از طرف مخاطبان ارزشمند وزیبا است که منحصر به فرد باشد. امروزه وقتی هنر حاصل تکنیک مدرن کپی- پیست تفکرات دیگران است، هنر نیست و یا حداقل اسم این افراد هنرمند نیست.
دیگر لازم نیست هنرمندان موسیقی، خودشان را به زحمت تهیه و تدارک و مراحل سخت تولید قطعه بیندازند، مخاطبان می توانند یک قطعه را چند بار گوش کنند!
هنرمندان، هوش و حافظه مخاطبان را دست کم نگیرید و لطف کنید از ذوق «خودتان» آن ها بهره مند کنید.
منبع : اختصاصی نوای فارس