نوای فارس-مهرنوش قضاوتی: ساعت چهار بعد از ظهر شنبه، هفت اسفند ماه، در تالار وحدت آیین اختتامیه نخستین جشنواره موسیقی دانشجویی صبا برگزار شد.
برنامه با پخش سرود ملی کشورمان آغاز شد و پس از پخش قرآن، سرود دانشگاه هنر به آهنگسازی حمیدرضا دیبازر شنیده شد.
مجری برنامه روی صحنه حاضر شد و پس از مقدمه او مستندی از حسین دهلوی که به کوشش حمیدرضا اردلان تهیه شده بود، پخش شد. در این مستند گزیده از زندگی هنری و فعالیت های این آهنگساز معاصر نمایش داده شد.
*دهلوی نتوانست کار کند و افسرده شد
حسین دهلوی در بخش‌هایی از این فیلم مستند گفت: من در دهه 70 کتابی نوشتم که جایزه کتاب موسیقی آن زمان را برد اما متأسفانه باید گفت که کتاب موسیقی در این مملکت جایگاه دارد اما خود موسیقی نه. سال 1377 به من نشان درجه یک هنری دادند که احساس می‌کردم برای من کمی دیر بود.
وی در بخش دیگری از این فیلم گفت: من به هیچکس توصیه نمی‌کنم که به سمت موسیقی برود حتی به پسرم هم توصیه کردم که دنبال موسیقی نباشد. پدرم یکی از موسیقی‌دان‌های خوب گذشته بود و من به واسطه او به دنیای موسیقی پا گذاشتم و از کودکی موسیقی در گوش‌های من بود. هرکسی زنده به آن است کار و هنرش در زمان حیات خود اجرا شود.
همسر استاد دهلوی نیز در بخش‌هایی از این مستند گفت: دهلوی سال‌ها اجرا نداشت و نتوانست کار کند و به همین دلیل که کارهایش دیده نشد افسرده شد.
از حسین علیزاده دعوت شد تا روی صحنه برود. او پس از سلام و خوش آمد، گفت: این فیلم بسیار افسرده است. این فیلم شاید برای یک فستیوال جالب باشد اما از استادی یاد می شود که هنوز در قید حیات است و زندگی ها آفریده است. هر کسی دوران افول و‌پیری دارد. خطاب به کارگردان فیلم می گویم باید حس هنری داشت. دوربین را ببریم و افسردگی ها را به رخ بکشیم فقط مخاطب را آزار می دهیم. کاش با قطعات زیبای ایشان از او یاد می کردیم. تا امروز همیشه احترام خاص و عمیقی به دهلوی داشتم. استادان هنرستان، استادان بسیار خوبی بودند اما همه آن‌ها نیز برای دهلوی احترام قائل بودند.
او پس از بیان خاطره ای از دوران آموزشی هنرستان خود، ادامه داد: ما در شرایطی هستیم که از نظر سطح درک موسیقی بالا نیستیم، اما در طی این سال ها موسیقی به خواست مردم حفظ شد. هنر در دوره هایی که در جامعه محدودیت‌هایی برایش پیش بیاید در خفا رشد می کند و رابطه تنگاتنگ‌خود را با جامعه از دست می‌دهد و جنبه سرگرمی پیدا می‌کند. اما تمام موسیقی جنبه سرگرمی نیست. در دورانی که جامعه موسیقی شرایط خوبی نداشت، افرادی مانند دهلوی این را تشخیص دادند. ایشان انتخاب خوبی برای مدیریت هنرستان بودند. وجود دهلوی باعث می‌شد کسانی جذب شوند و در هنرستان باقی بمانند که قابلیت بالایی در موسیقی دارند، همچنین اخلاق نیز اهمیت زیادی داشت. ثمره آن روز ها هنرمندانی است که به موسیقی تعهد دارند. تعلیم و تربیت زمان دهلوی در تاریخ موسیقی خواهد ماند.
علیزاده از روند طی شده موسیقی ایرانی و افراد تاثیر گذار بر آن یاد کرد، سپس از موسیقی امروز گفت: موسیقی که زمان دهلوی داشتیم خلاصه شده در دانشگاه ها و چیزی که در جامعه جاری است به خاطر تجاری بودن با آن بسیار فاصله گرفته است. فاصله زیادی بین طرز فکر دانشجویان و موسیقی امروز جامعه است. من از مسئولان دانشگاه هنری به خصوص موسیقی می خواهم سمیناری درباره برد اجتماعی موسیقی آکادمیک برگزار شود. موسیقی بازاری و عوام زده در موسیقی امروز است و دانشجویان پس از تحصیلات، شغلی در آینده ندارند. نام استاد دهلوی در تاریخ است و آثار او جاودان شده است. دهلوی تنها یک آهنگساز نبوده بلکه یک معلم خوب بوده است.
علی اکبر صفی پور، مدیر عامل بنیاد رودکی، برای اهدا لوح یادبودی به حسین علیزاده روی صحنه آمد. سپس بخش دوم مستند حسین دهلوی پخش شد.
مجری برنامه از پارسا فردوسی، دبیر تحریریه جشنواره، دعوت کرد. او درباره یاد از استاد دهلوی گفت: از ابتدای جشنواره ایده جشنواره و یادنامه ای برای استاد دهلوی مطرح شد. قرار بود به صورت بروشور در خدمت حضار قرار بگیرد اما بعد تصمیم گرفته شد این یادنامه به صورت یک کتاب چاپ شود. سپس متنی از ابراهیم گلستان قرائت کرد. در این نامه ابراهیم گلستان از نحوه آشنایی خود با حسین دهلوی و اولین همکاری با او را توضیح داده بود و از چند خاطره یاد کرده بود.
بعد از پایان یافتن این نامه، پرده صحنه بالا رفت و گروه موسیقی «صبا» شروع به نواختن قطعه ای کردند.
اکرامی، رییس دانشگاه هنر، پشت تریبون قرار گرفت. او پس از سلام و خوش آمد گفت: خوش حالم که این جشنواره به ثمر رسیده و اولین دوره آن به خوبی برگزار شده است. استاد علیزاده حق مطلب را به جا آوردند. من هم از فیلمی که درباره حسین دهلوی پخش شد متاثر شدم. متاسفم و نمی دانم چرا هنرمندان ما باید در زندگی خود دچار چنین افسردگی شوند. هنر به خصوص هنر موسیقی در کشور ما مهجور است. خصوصیت نا خوش آیند دیگر در فرهنگ ما مرده پرستی است. تا وقتی که افراد شایسته بین ما هستند قدرشان را نمی دانیم و پس از مرگ شان تاسف می خوریم. من از پیشنهاد آقای علیزاده برای برگزاری سمینار استقبال میکنم و دانشگاه از این رویداد حمایت می کند، من در خدمتتان خواهم بود. برای هنرمندانی که همیشه مورد توجه بوده اند قطع شدن ارتباط شان با مردم برای شان خوش آیند نیست. این ما هستیم که باید از آن‌ها سراغ بگیریم. موسیقی زبان گفت و گوی هستی است و بسیار گران قدر است. مانند بسیاری از هنر ها خوب و بد دارد. هنرمندان ما باید موسیقی را پاس بدارند و درست آن را معرفی نمایند. ما در کشورمان فرهنگ های متنوع داریم در هر یک از این فرهنگ ها موسیقی خاصی وجود دارد. موسیقی در جامعه ما نهادینه شده است. ما فرهنگ غنی داریم و باید در رواج نیکوی آن تلاش کنیم. هنر با ارزش است و پایه فرهنگ هر ملتی هنر است. هنر باید در تمامی سطوح قدر دانسته شود. دانشگاه هنر قدمت خود را مدیون دانشگاه موسیقی است. من باور دارم دانشجویان ما دانشجویان قابلی هستند. دانشگاه هنر دو سال دیگر صد ساله می شود. امیدوارم در جشن صد سالگی از هنرمندانی نظیر دهلوی پذیرایی کنیم.
ارکستر موسیقی «سرزمین مادری» برای نواختن سوئیت «بیژن و منیژه» روی صحنه آمدند. این سوئیت دقایقی در وحدت طنین انداخت.
کلیپی از مجموعه فعالیت های دانشجویان هنر پخش شد، سپس از رییس دانشکده موسیقی هنر برای سخنرانی دعوت شد.
برای من بسیار لذت بخش است که با حوصله و دقت دانشجویان این برنامه را طراحی و به خوبی به انجام رساندند. طرحی را به ما ارائه دادند و هر چه پیش رفتیم ابعاد را گسترده تر کردند. اعتقاد داشتند باید صبا به درستی اتفاق بیفتد و به خوبی ادامه پیدا کند. ما کار کوچکی برای آن ها انجام دادیم. آن‌ها ثابت کردند مسأله همیشه پول نیست. ما دو راه داشتیم یا باید به آن ها اعتماد می کردیم و یا بگذریم از آن.من بسیار خوشحالم. این جشن جشن دانشجویان موسیقی است و ما مهمان آن ها هستیم. از تمام افرادی که کمک کردند تا این جشنواره اتفاق بیفتد تشکر می کنم. دانشجویان هنر اثبات کردند مودت دارند با دوستان شان در دانشگاه تهران، از همکارانی که از آن دانشگاه شرکت کردند هم تشکر می کنم. دانشجویان بهترین معلم را انتخاب کردند و آن کار کردن و عمل کردن به حرف ها است. با نگاه مثبت دکتر اکرمی این اتفاق رخ داد و امیدواریم هر چه بهتر ادامه بیابد.
دبیر جشنوراه صبا، محمد هادی مجیدی، پس از رییس دانشکده پشت تریبون حاضر شد. او با مقدمه ای درباره شروع این جشنواره آغاز کرد و سپس از کسانی که در شکل گیری جشنواره ای که ثمره تلاش دانشجویان بود، تشکر کرد.
از آقایان اکرمی، ایزدی مدیر موسسه راد نو اندیش، علیزاده، شریفیان، اسدی دعوت شد تا برای اهدا جوایز روی صحنه حاضر شوند. آذین موحد نیز به نمایندگی از هیات داوران جشنواره پشت تریبون قرار گرفت و بیانه ای را قرائت کرد.
سپس فرشاد فتایی نیز برای اعلام نتایج پشت تریبون قرار گرفت. مقام سوم و اول به هیچ از گروه ها تعلق نگرفت. مقام دوم را آنسامبل نادیا، آنسامبل کودا کسب کردند.
سپس از آقایان مشایخی، شهبازیان، مشهدی زاده برای اهدا جوایز دعوت شد.
پس از قرائت بیانیه درباره گروه نوازی برگزیدگان معرفی شدند. مقام سوم به صورت مشترک به گروه زمهریر و گروه پرنگ تعلق گرفت. مقام دوم به هیچ‌یک از گروه ها تعلق نگرفت. گروه کاروان و کژال نیز به صورت مشترک مقام نخست را کسب کردند. هر یک پس از اعلام نام خود برای دریافت جایزه روی صحنه آمدند.
در بخش پژوهشی دکتر عسگری به نمایندگی هیات داوران بیانه این بخش را قرائت کرد. بهرنگ نیک آیین، سپهر سراجی و مسعود خمصه پور مقام سوم را کسب نمودند. رتبه دوم به محسن نورانی تعلق یافت. کامیار صلواتی نیز رتبه اول را دریافت کرد.
محمدرضا تفضلی به نمایندگی از هیات داوران پشت تریبون حاضر شد و بیانه بخش آهنگسازی برای گروه کر و آنسامبل ساز های کوبه ای را قرائت کرد.
در بخش آهنگسازی پرکاشن: نفر سوم محمد امین شریفی، نفر دوم مهرداد جعفری راد، نفر اول مازیار جلال الدین بودند. از سه اثر سپهر پیراسته، مهدی موسوی و علیرضا متوسلی نژاد نیز در این بخش تقدیر شد.
در بخش آهنگسازی برای کر: نفر سوم سپهر سراجی، نفر دوم الناز کریمی، نفر اول حسن رحیمی بودند. از اثر رامین پور اصل که به علت محدودیت ها شرکت داده نشده بود، تقدیر شد.
سپس از شریف لطفی برای تجلیل دعوت شد تا بالا برود. لطفی این رویداد را تحسین کرد و از این که دانشکده این امکان را برای دانشجویان فراهم آورده است، ابراز خوشحالی کرد.
در انتهای برنامه نائب دبیر جشنواره، احمد رضایی، از کسانی که از این جشنواره حمایت کردند تشکر کرد.
منبع : اختصاصی نوای فارس