نوای فارس-مجید رئوفی: مدتها بود آهنگی نشنیده بودم که آدرنالین خونم را زیاد کند. قطعات چهره های مطرح موسیقی هم یکی پس از دیگری منتشر می شدند اما دریغ از یک احساس خوب. شاید تقصیر من است که توقعم بالاست.
اما همین چند روز قطعه ای شینده ام که حالم را خوب کرده و امیدم به موسیقی پاپ را زنده نگه داشته است. «اما تحمل می کنم» با صدای اهورا ایمان همین قطعه است. او را ترانه سرای موفق و شریفی می شناختم که سعی نکرده در جریان رایج حرکت کند و تن به هر کاری بدهد. البته او خلاف جریان هم شنا نکرده و کارهایش به عنوان ترانه سرا، عموما تاثیرگذار و فراگیر بوده اند. همین مساله در نگاه اول باعث شد تا نسبت به خوانندگی او احساس خوبی نداشته باشم.
همیشه حضور چهره های مطرح عرصه های دیگر در حوزه خوانندگی، یکی از مباحثی است که بارها در رسانه های مختلف به آن پرداخته شده و عموما نتیجه بحث ها هم این است که کاش فلان بازیگر و بهمان مجری یا فلان آهنگساز وارد این عرصه نمی شد. نگاه ها به این داستان عموما در دو سطح است؛ اولین تحلیل عمومی این است که هرکس حق دارد دراین بخش هم طبع آزمایی کند و نهایتا این مردم هستند که تصمیم می گیرند مهران مدیری و بهرام رادان و محمدرضا هدایتی را در عرصه خوانندگی هم بپذیرند یا نه.
سطح دوم تحلیل ها هم به اینجا می رسد که حضور این چهره ها در عرصه خوانندگی بیش از همه یک هوس است یا در حالت خوش بینانه تر، یک تجربه و یک آزمایش. طی این سالها فراوان بوده اند کسانی که در سطحی گسترده در این حوزه طبع آزمایی کرده اند و تقریبا تمامشان با استقبالی رو به رو نشده اند.
خود من، تاکنون با هیچ یک از این تجربه ها، حال خوبی پیدا نکرده ام و از آن مهم تر احساس نکرده ام که می توانند تحرکی در اوضاع راکد موسیقی کشور ایجاد کنند و کمی این بازار دچار رخوت و سکون را تکانی بدهند. این قاعده عمومی در ذهن من اما همین چند روز، باشنیدن یک قطعه از اهورا ایمان تغییر کرد. باورم نمی شد دارم قطعه ای می شنوم از ترانه سرای موفقی که تا امروز صدایش را فقط در یک قطعه شنیده بودم و احساس می کردم آن قطعه بیشتر در محدوده همان طبع آزمایی های مرسوم است.
آنجا هم استعداد خوانندگی او آشکار بود اما « گله دارم» بیشتر یک دلصدا به نظر می رسید. اما این قطعه دوم، همه معادلات ذهنی من به عنوان یک مخاطب موسیقی را به هم ریخت. ترانه او مثل همه کارهایش یک کار شسته رفته، جدی و ساختارمند است که البته از اهورا ایمان انتظاری کمتر از این نیست.
استفاده او از یک تنظیم مدرن و کاملا به روز که در اغلب کارهای تنظیم کننده های شماره یک کشور هم کمتر دیده می شود، نشان از جدیت او در کار خوانندگی و اهمیتش به مخاطب موسیقی است و از آن مهم تر این که او یک تنظیم کننده بااستعداد و پیشرو را به موسیقی پاپ داخلی معرفی کرده که مطمئنم از این پس، بیشتر از او خواهیم شنید.
استفاده فوق العاده آرش حسینی از نوای تار و ویولون در یک تنظیم کاملا به روز بسیار شیندنی و پراحساس است. از همه اینها مهم تر اینکه ملودی کار را هم خود اهورا ساخته. این استعداد فوق العاده را هم او تا امروز عیان نکرده بود و قطعه «اما تحمل می کنم» نشان داد که بی دلیل نیست ترانه های اهورا تا امروز این قدر خوب روی ملودی های آهنگسازان دیگر می نشسته و حاصلش، کارهای فراگیری مثل «مرو ای دوست» ، « دلم گرفت»، « تنهایم»، «سلام آخر» و خیلی کارهای مهم دیگر موسیقی پاپ کشور بوده است.
پکیج اهورا ایمان، جور است؛ همه پارامترهای مهم یک ترانه خوب در « اما تحمل می کنم» در حد بالایی قرار دارند و صدای گرم و دلنشین و صمیمی اهورا ایمان هم مکمل این پارامترهاست.
این قطعه آن قدر مرا تحت تاثیر قرار داد که امروز به شدت در انتظار قطعه بعدی او هستم. امیدورام که او با تیزهوشی ذاتی اش، مسیر جدیدی به روی موسیقی پاپ کشور بگشاید و مخاطبان قهرکرده با موسیقی پاپ وطنی را دوباره با آن آشتی دهد.
منبع : اختصاصی نوای فارس