نوای فارس- مرتضی رضایی: چند سال پیش مثل امروز نبود که با یک پلک زدن،خواننده ها معروف شوند، روی جلد بروند و بشوند ستاره.
آن زمان که نه سایتی بود و نه رسانه ای تخصصی برای موسیقی، نه موبایلی بود و نه ایمیل و اینترنتی؛ که اگر هم بود هنوز آن قدر رواج نیافته بود که در دسترس همه باشد و بتوانند از آن به یک نسبت بهره ببرند، محدود بودند خبرنگارانی که از وقتشان،از کارشان و از خیلی چیزهای دیگر در زندگی شان بزنند و از این سر شهر به آن سر شهر بروند برای گرفتن مصاحبه! آن هم مصاحبه با آقایانی که در دنیای امروزی به آنها می گویند ستاره. خیلی هایشان هم شاید ستاره نباشند اما هر چه هست برای خودشان دنباله ای درست کرده اند و ...حالا شده اند ستاره های دنباله داری که دست خیلی ها، حتی دوستانشان به آنها نمی رسد.
خیلی ها هم هستند که تا به نان و نوایی رسیدند و در بین مردم عادی شدند چهره، دیگر گذشته یادشان رفت. یادشان رفت که در فقر پوشش اخبار رسانه ای چه کسانی بودند که آنها را روی جلد آوردند و با تکرار نامشان در مطبوعات آنها را ملکه ذهن مردم کردند! یادشان رفت که حتی قدرت تصمیم گیری برای کمترین و کوچکترین برنامه های پیشنهاد شده از سوی ارگانها و رسانه های مختلف را نداشتند و در این میان همین خبرنگاران بودند که دلسوزانه در تجربیاتشان را دراختیارشان قرار می دادند تا این نوپایان به بیراهه نروند و تاتی تاتی هایشان نتیجه بدهد.
معرفت هم خوب چیزی است که برخی از این آقایان به اصلاح ستاره ندارند که اگر به اندازه جویی معرفت داشتند یادشان می آمد که به کدام دیوار تکیه داده بودند و بلند شدند و حالا ستاره شده اند و زمینی هارا فراموش کرده اند. یادشان رفته است که اگر همین خبرنگاران رفیق نبودند، حالا آنها هیچ کس نبودند، مانند خیلی هایی که الان برای خودشان خیلی هستند اما چون در رسانه ها دستی برآتش ندارند، نمی توانند قد علم کنند، بزرگ شوند و دیده شوند. ویترین ها برای آنها نیست چون ستاره نماها جاهای خالی را پر کرده اند ،رسانه ها پر از اخبار آنهاست و رد کنسرتهایشان ستاره می چینند تا مردم به هوای آن ستاره ها هم شده، به کنسرتشان بیایند.
یک زمان برق نبود و مردم به شمع و چراغ های گردسوز قانع بودند. با همان شمع ها و چراغ ها رشد می کردند و بزرگ می شدند اما از زمانی که برق آمد چراغ ها شدند گوشه نشین خانه ها ! با این همه جایشان از بالای طاقچه تکان نخورد، چون روزگاری روشنگر خانه های آنها بودند و مرام و معرفت ایجاب می کرد تا آنها همچنان آن بالاها باشند.
خبرنگاران،رسانه های ها مختلف،مطبوعات و ...بدون هیچ چشمداشتی فعالیت رسانه ای خودشان را انجام می دهند( به استثنای برخی از نوکیسه ها که برای خواننده ها کیسه دوخته اند) و اصلا هم توقع ندارند تا خواننده ای ، نوازنده ای، آهنگسازی و یا هنرمندی یا بازیگری به آنها لطف داشته باشد! اما وقتی پای رفاقت به میان می آید و یک ستاره در زمانی که کسی دور و برش نبود توسط آن خبرنگار می شود ستاره! دیگر شرایط فرق می کند!
خیلی ها خیلی چیزها یادشان می رود اما در زندگی نباید فراموش کرد که چه بودیم،چه هستیم و چه خواهیم شد.
هر ستاره ای روزی افول می کند؛اما چه خوب است آن روزی که دارد سراشیبی را با سرعت پایین می آید دوستانی داشته باشد که دستش را بگیرند. ما عادت کرده ایم به این مرام کشی ها. اما آقایان به اصلاح ستاره، ساز دنیای موسیقی همیشه به دلخواهتان شما کوک نمی شود. باشد تا شرایطی را فراهم کنید که قطعه ای دلنشین از خودتان به جا بگذارید، آن هم قبل ازاینکه ستاره ای خاموش شوید.
یادتان باشد آنهایی که شمارا ستاره کردند به راحتی هم می توانند شما را نقاب بی ستارگی اتان را بردارند و همان طبل های تو خالی ای را علم کنند که در آنها پنهان شده اید.
منبع : اختصاصی نوای فارس