نوای فارس – پریا حیرتی: از ابتدای هفته قبل هر بار که صفحه اینستاگرام خود را باز کردم، با پوستری مواجه شدم که تبلیغ یک جلسه ادبی بود. بسیاری از ترانه سرایان و البته ستاره های موسیقی به این جلسه دعوت شده بودند. برایم جالب بود و در همان روز های اول در دلم به مسوولان این برنامه تبریک جانانه ای گفتم. اما این سوال برای من پیش می آمد، که هواداران هر کدام از این افراد به تنهایی می توانند یک سالن 400 نفری را پر کنند، حال که همه این افراد با هم یک جا جمع هستند چه اتفاقی قرار است رخ دهد. به خصوص که ورود به این جلسه رایگان و آزاد است. قضاوتی نکردم تا زمان برنامه برسد.
ساعت 4 بعد از ظهر، روز موعود به پارک اندیشه تهران رسیدم. جمعیت آن قدر زیاد بود که حتا از تصور من که بارها مراسم های این چنینی برگزار کرده بودم، به دور بود. با روابط عمومی برنامه که یکی از خبرنگاران خوب موسیقی است و برای این برنامه هم زحمت های زیادی کشیده بود، تماس گرفتم. همچنان از حضور جمعیت حاضر در تعجب بودم که بلیط خودم را دریافت کردم. از دربی که برای ورود مهمانان در نظر گرفته شده بود به داخل فرهنگسرا رفتم.
اما نمی دانستم این درب فقط برای لحظاتی مخصوص ورود مهمانان است و دقایقی بعد قرار است حادثه منا در این جا بازسازی شود. اما خداراشکر این حادثه تلفات نداشت. به داخل سالن که رفتم، نوازنده ها گفتند از ساعت 3 این صف وجود داشته است. باز هم در دلم خدا را شکر کردم، هنوز افرادی هستند که برای خوشحالی هم وطن های خود حتا برای چند ساعت، برنامه های رایگان برگزار کنند.
اما خوشحالی من دقایقی بیشتر طول نکشید. زمانی که قرار شد یکی از خوانندگان مطرح به داخل مجموعه هدایت شود، خوشحالی ام به استرس تبدیل شد. نا هماهنگی ها و بی برنامگی های داخل مجموعه را به طوفان و باران بیرون مجموعه اضافه کنید و تصور کنید چه اتفاقی در حال رخ دادن بود. به هر شکل ممکن، خواننده ای که قرار بود اجرا داشته باشد به داخل مجموعه راه داده شد. اما شاید او تنها مهمانی نبود که برای وی این اتفاقات رخ داد. تمام آن افرادی که پوستر برنامه را به اشتراک گذاشته بودند، بیرون از مجموعه مانده بودند و کسی(منظور مسوولان فرهنگسرا است) پاسخ گو نبود. از ترانه سرایان گرفته تا خوانندگانی که قرار بود اجرا داشته باشند. درب ها بسته شدو کسی حق ورود یا خروج نداشت. ریموت های درب نیز به احتمال زیاد به کلاغ قصه ها داده شده بود. بعد از سپری شدن زمان طولانی و صحبت برگزارکنندگان برنامه با مسوولان فرهنگسرا، مهمانان که البته تمام شدنی هم نبودند، با هر ترفندی به داخل سالن آمدند. اوج این اتفاقات زمانی بود که مسوولان فرهنگسرا حتا خواننده ای که سال ها شاهد حضور وی روی استیج و همچنین در تلویزیون بودیم، را نشناختند. کم کم تعداد کامنت های توهین و اعتراض مردم در صفحه اینستاگرام مسوولان برنامه و مهمانان بالا می رفت. خواننده های حاضر نیز، از بی احترامی به مردم و هواداران شان ناراحت بودند و تمامی آن ها به نشانه اعتراض، بدون اجرا مجموعه را ترک کردند.
باید برای این افراد ایستاده دست زد که هنوز و همچنان مردم برای شان مهم هستند. این خوانندگان می توانستند به روی استیج بروند و با خیال راحت برنامه را اجرا کنند. بعد هم عکس های متفاوتی را از خود روی صفحه های مجازی شان به اشتراک بگذارند. تعداد عکاسان حاضر در برنامه هم از تعداد مهمانان بیشتر بود. اما وقتی اعتراض مردم را دیدند، بهترین تصمیم شان، احترام به افرادی بود که حق شان پایمال شده بود. تصمیم گیری در چنین شرایطی سخت بود اما آن ها بهترین تصمیم را گرفتند. با این که مجبور شدند از تمامی افراد حاضر و غایب عذر خواهی کنند.
نهایت ماجرا به این جا ختم شد که ساعاتی بعد از مراسم، اکثر کسانی که از هواداران خود خواسته بودند در این مراسم شرکت کنند، مجبور شدند با عذرخواهی اتفاقات را توضیح دهند. البته هنوز برای من گنگ است، چرا وقتی مقصر نبودند و به خودشان هم بی احترامی شده بود، عذر خواهی کردند؟ هرچند جای خوشحالی داشت، هنوز هنرمندان با اخلاق وجود دارند.
اما چه کسی مسوول این بی احترامی هاست؟ چرا باید این تعداد ستاره در یک جا جمع شوند؟ چرا باید دعوت عمومی در سالنی با ظرفیت کم، انجام شود؟ اگر بلیط فروشی صورت گرفته، چرا افرادی که بلیط تهیه کرده بودند، حق ورود به مجموعه را نداشتند؟ چرا با وجود صندلی های خالی در سالن، جمعیت باید بیرون نگه داشته می شدند؟ آیا بهتر نبود یک تیم امنیت، از جان مردم محافظت می کرد؟
و هزاران سوال دیگر که شاید هیچ گاه پاسخی برای آن پیدا نشود.
ایران فرهنگ 3000 سال دارد، اما باز هم وقتی قرار است برنامه فرهنگی اجرا شود، اوج بی فرهنگی را شاهد هستیم. شاید اگر یک خواننده برای این برنامه در نظر گرفته می شد و این تعداد مهمان خوش نام و مطرح دعوت نمی شد، شاهد این اتفاقات نبودیم.
البته این هم تجربه ای برای دیگران شد که ابتدا برای اتفاقات غیر قابل تصور برنامه ریزی کنند و بعد برنامه ای را اجرا کنند.
به امید روزی که دیگر این اتفاقات را نبینیم.
منبع : اختصاصی نوای فارس