نوای فارس - مجید احمدی نیا: یکی از مسائلی که چند سالی است در دنیای موسیقی دیده می‌شود، ورود بازیگرها به این عرصه و یا خروج اهالی موسیقی به سمت بازیگری در فیلم‌هاست.
در اصل ماجرا، مشکلی وجود ندارد و در این جا هم قصد نداریم برای کسی که به هنری علاقه دارد، محدودیتی ایجاد کنیم. هر کس و در هر کسوتی آزاد است تا از هر هنری به هنری دیگر برود. اما چرا در سال‌های اخیر، تقریباً فقط بازیگرانی را دیدیم که به نحوی به دنیای موسیقی وارد شدند؟
پاسخ کاملاً واضح است. پیشرفت در موسیقی به زحمت احتیاج ندارد! مقدار زیادی پول می‌خواهد و البته مهارت بندبازی یا در واقع، ژانگولر بازی! در فضایی که خواننده شدن تنها به سرمایه مالی نیاز دارد و یک استودیو که احیاناً از دوستان نزدیک است و هزینه کمتری هم دارد، یک گرافیست و اگر نبود، یک فوتو‌شاپیست برای طراحی کاور تکآهنگ و یا جلد آلبوم هم نیاز است و تعدادی نیروی فعال فضای مجازی برای تبلیغ. البته نقش لابی‌ها و افراد و جریان‌های تأثیرگذار برای دیده‌شدن هم را نباید نادیده گرفت، چرا که قطعاً در طول روز، تعداد بسیار زیادی تکآهنگ و آلبوم در زیرزمین‌ها و یا گوشه اتاق‌ها ضبط و میکس و مستر می‌شوند و خیلی از آن‌ها در همان کامپیوترها یا موبایل‌ها باقی می‌مانند و تنها آن‌هایی می‌توانند در این نمایش روحوضی، بازی را ببرند که آن شرایط و مقدماتی را که در بالا گفته شد، داشته باشند.
چه هنری آسان‌تر از موسیقی که نه نیاز به بوم و رنگ و مرکب و دوات و قلم‌مو و چوب و ابزار دارد و نه نیاز به تجربه و استاد و کلاس درس؟! البته که موسیقی، هنری است که مقدمات و مؤخرات خاص خود را دارد، ولی چرا این طور تصور می‌شود که صرف آهنگسازی با نرم‌افزاری کامپیوتری و اکثراً در ژانر پاپ، آن هم از انواع ساده و مملو از ملودی‌های کلیشه‌ای، تکرار و بازخوانی آهنگ‌های قدیمی و نوستالژیک، می‌تواند برای مخاطبی که تا دیروز، آن هنرمند را در کسوت و هنری دیگر دیده است، جذاب باشد؟
اگر چه برای بیان این گزاره، تحقیق و آمارگیری میدانی انجام نشده است، اما با مراجعه به اطرافیان و یا فضای مجازی به عنوان مشتی نمونه خروار، می‌شود به آسانی دریافت که در میان سیل آهنگ‌های قدیمی و ثبت شده به نام خواننده‌های اهل موسیقی، نامی از بازیگرهای خواننده شده دیده نمی‌شود.
واضح است که نمی‌شود انتظار منعی قانونی یا دستوری داشت. تنها می‌شود در توصیه‌ای دلسوزانه به اهالی سینما و موسیقی یادآوری کرد که مخاطبان و مردم، شما را در همان کسوتی که هستید می‌پسندند و آن‌ها هم خوش نمی‌دارند که رو به تولید هر آلبومی و یا بازی کردن در هر فیلمی بیاورید. این حق شماست که بخواهید هر هنری را که دوست دارید، تجربه کنید، اما تولید یک اثر هنری برای عرضه به مخاطب، مستلزم آموختن و فرا گرفتن درس‌ها و گذراندن شب و روزها است، نه اینکه امروز و یا روز دیگری، هر هنرمندی تصمیم بگیرد تجربه‌هایی که احتمالاً باید در زندگی خصوصی و برای خودش انجام داده باشد را در ظاهر تجاری به مخاطبان و هوادارانش عرضه کند.
در پایان باز هم یادآوری می‌کنیم که منظور از این نوشتار این نیست که برای هنرمندان، منع قانونی یا دستوری ساخته شود و همان طور که گفته شد هر هنرمندی مختار است هر هنر دیگری را تجربه کند. اما پسندیده نیست که اثر هنری به مخاطب فروخته شود که شاید بهتر بود در حد همان تجربه خصوصی و در کامپیوتر شخصی باقی می‌ماند.