نوای فارس-لی لا رضایی: حسین علیشاپور تاکنون 10 آلبوم را خوانده که روانه ی بازار موسیقی شده اند . او تجربه اجرای کنسرت در کنار موسیقی دانان کارکشته ای چون کیهان کلهر و مسعود شعاری را دارد و در کارهای سترگ و بین المللی مثل اپراهای مولانا و حافظ به آهنگسازی بهزاد عبدی و کارگردانی بهروز غریب پور حضور داشته است . با این حال گریز او از حضور در رسانه ی ملی ، که خود دلیل آن را سیاست های رسانه در قبال موسیقی می داند - به گفته ی خود فقط در سه برنامه ی با کاروان شعر و موسیقی ، دستان و کرانه حاضر بوده که اختصاصا به موسیثی می پرداخته اند - ، همچنین پرهیز از حضور در برنامه های
دولتی ، موجب شده تا چون برخی هم نسلان خود مورد شناخت عموم نباشد . مساله ای که خود نیز چندان از آن ناراضی نیست ! گفت و گوی ما را با او بخوانید :
شما را به بیشتر به عنوان آواز خوان می شناسند . دلیل امر چیست ؟
آواز ریشه ی موسیقی کلامی ماست . توانایی می خواهد . زحمت دارد و باید از خیلی چیزها گذشت و بسیار دز آموختن کوشید تا شایسته ی این عنوان بود . این که شما می پرسید بنده را به عنوان آوازخوان می شناسند ، اعتباری ست که شما به من می دهید و بابت آن از شما ممنونم . اما واقعیت این است که نسل خواننده ی ما خیلی چیزها لازم دارد تا به آن مرحله برسد که بشود گفت حالا فلانی آوازخوان شده است . بنده و دوستانم که نسبت به همه س آنان هم ارادت دارم ، کار زیادی داریم . برخی هم که سمت و سوی دیگری را گزیده ایم که موضوع مورد بحث ما نیست
به گفته شما شرایطی بزای رسیدن به مرحله ی آوازخوانی لازم است . آن شرایط کدامند ؟
زیادند .. اولش شاگردی کردن در همه ی دوران هنری ست .. حالا این شاگردی شکلش فرق می کند . یک حالت است که می نشینید سر کلاس استادی و خدمت شاگردی می کنید . یک وقتی هم هست که در محافل ، مجالس ، موانست ها ، رابطه ها ، شما و همقطارانتان از هم تاثیر می گیرید و بر هم تاثیر می گذارید . این حالت دوم که شکرخدا دیگر اصلا وجود ندارد و حتی نوعی خصومت حاکم است بین کسانی که باید حلقه ی دوستی داشته باشند .. کاری نداریم ... خلاصه ی کلام این حس آموختن و شاگردی شرط نخست است .کلنجار رفتن با شعر و کلام و همنشینی مدام با اهل شعر و ادب دیگر لازمه ی آوازخوان شدن است . مسایل
درونی و سلوک اخلاقی هم که دیگر جای خود دارند .
تحت تاثیر چه کسانی هستید ؟
کلا قدیمی ها همه چیزشان بز حساب و کتاب بود . نه داد و بیداد اضافه داشتند .نه لحن ها به گونه ای بود که طلب جویانه باشد . نه در استفاده از شعر حرفی غیر از حالشان را می زدند ؛ تقریبا همه شان استاد راستین بودند . اما بنده شخصا استاد بزرگ ادیب خوانساری را بیش از سایرین می پسندم و از ایشان تاثیر دارم و البته اگر بخواهم نام ببرم ، استادان تاج اصفهانی ، اقبال ، روح انگیز ، شاهزیدی ، عبدالوهاب شهیدی ، محمودی خوانساری ، قوامی ، شجریان ، ایرج ، گلپایگانی ، دکتر حسین عمومی و منوچهر همایونپور را بسیار دوست دارم . منتها تاثیر را از خوانندگان اصفهانی
دارم و تاسی به آن روش می کنم . شعر برای من در درجه ی اول اهمیت است و آوازخوان را وسیله ی ارایه ی کلام می دانم .
نظرتان را درباره ی صداسازی بگویید
مساله ی پیچیده ای نیست . هرچند که این جریان که همان چند مولفه ی محدود بخواهند ملکه ی ذهن شوند نیز زمان و تمرین زیادی می طلبد . ساخت صدا ، یعنی ایجاد شرایطی برای صوت تا بهتر و رساتر به گوش برسد و قادر یه ادای مفاهیم کلامی باشد
در کارنامه ی شما کنسرت دادن با استادان برجسته ای چون شعاری و کلهر به چشم می خورد . از این تجارب بگویید .
این استادان و برخی دیگر ، اندوخته ی ملی محسوب می شوند . آ نهایی که شعایر حاکمیت را در دست دارند باید به این نکته توجه کنند و شرایطی را فراهم کنتد که بزرگان فرهنگ و هنر ، در هر رشته و رسته ای بتوانند هنرشان را در پهننه ای وسیع تر ارایه دهند .
منبع : اختصاصی نوای فارس