نوای فارس- مهرنوش قضاوتی: هر روز از تقویم ما را یاد یک نفر می اندازد. روز هایی که کسانی آمدند و روز هایی که کسانی از میان ما رفتند. هر ورقش خاطره های بسیاری را به ذهن سرازیر می کند. خاطره هایی از خوبی ها، از خوشبختی ها، از تولد ها، از اولین ها و از آخرین ها ، از فراموشی ها و از چشم بستن های نا به هنگام. شانزدهمین برگه فروردین ماه تقویم رومیزی آهنگین است. از «ماهیگیر» می خواند و تا «زمزمه»، «عزیز»، «ساقی»، «آدم برفی» و «خوش به حالت کبوتر، هرجا بخوای پر می کشی...» تمام خاطرات را زیر و رو می کند.
او متولد سال 1331 است. در بابل چشم به جهان گشود و از سن کم علاقه به خوانندگی در او شکل گرفت. موفقیت او در کسب رتبه نخست در مسابقه هنری دانش آموزی در دهه 40 مقدمه سفرش از بابل به تهران بود.
جهانبخش پازوکی پس از این که با صدای او آشنا شد نام «مازیار» را برایش انتخاب کرد. این آشنایی سبب همکاری و خلق ماندگار ترین اثر مازیار به نام «ماهیگیر» شد. 1352 سالی بود که صدای مازیار به گوش های مخاطبانش رسید. او در طی دوران فعالیت خود با آهنگسازانی هم چون بابک بیات، محمد شمس، عماد رام، ناصر چشم آذر و تورج شعبان خان همکاری داشت و خیلی ها یکی از دلایل شهرتش را همین می دانند.
چیزی که باعث تمایز این خواننده پاپ با دیگر هم نسلانش شد ، تسلط بر ردیف ها و موسیقی مقامی بود.
شهرت «مازیار» دیری نپایید و در سال1358 فعالیت هنری خود را به قدری کم کرد که به جاده فراموشی مخاطبانش وارد شد. او حتی نتوانست با قطعه «شهید» با آهنگسازی بابک بیات به جایگاه اولیه اش برگردد. «مازیار» به علت علاقه فراوان به کشورش هرگز ایران را ترک نکرد.
«گل گندم» آخرین آلبومی است که از او منتشر شد. آلبومی که بدون اطلاع این خواننده منتشر شد حسن ختامی برای دفتر فعالیت های موسیقی او بود. سکته قبلی در سال 1376 فرصت تهیه آلبوم دیگر را از مازیار گرفت. عبدالرضا کیانی نژاد (مازیار) در آستانه 45 سالگی از میان ما پر کشید.
منبع : اختصاصی موسیثی فارس